(تقدیم
به بانوی با کرامت شهرم حضرت معصومه س):
رد می شوم باز از خیابان های ناچاری
مثل تمام روزهای دیگر کاری
چشمم به گنبد می خورد ، با بغض می گویم
یعنی نمی خواهی به سویش گام برداری
هرروز ازسمت حرم رد می شوی اما...
می ایستی حتی مرددمی شوی اما
با یک سلام از دور می خواهی که برگردی
فرصت نداری برضریحش بوسه بگذاری
اصلا نمی خواهم که دیگر شاعرت باشم
بانو فقط بگذار گاهی زائرت باشم
پر می کشم سمت ضریحت دست بر سینه
اما خودت روی زبانم شعر می کاری
روی همان سکو نشسته کودکی هایم
خادم صدایم می کند پایین نمی آیم
بالا و پایین می پرم اصلا حواسم نیست
اما نمی افتم هوایم را خودت داری
روی تن آیین هایت می شوم تکثیر
گم می کنم خود را میان این همه تصویر
آیینه کاری حرم حکمتی دارد
کافیست قلبت را به دست عشق بسپاری
یک عمر زیر سایه ی عشق تو سر کردم
نام تورا بردم که از غم ها گذر کردم
یک راست می آیم حرم پیش خودت بانو
وقتی برایم پیش می آید گرفتاری..
وقتی که می آیم حرم آرام می گیرم
وقتی صدایت می زنم آرام می گیرم
بی لطف دستان تو هرگز برنمی آید
از دست های ناتوان هیچ کس کاری
هرروز و هر لحطه کنار مرقدت غوغاست
حس می کنم اینجا مزار حضرت زهراست
حسی که دیگر هیچ جایی پا نخواهد داد
حس قشنگی که برایم نیست تکراری
تو آمدی افتاد برجان بیابان شور
و جای جای شهر شد از شوق بیت النور
پاهای تو تا از کجاوه برزمین آمد
سرچشمه های حکمت از این شهر شد جاری
مثل کبوتر های صحن آزاد آزادم
از لحظه ای که دل به الطاف شما دادم
مثل تمام شاعران هم آرزو دارم
باشم برایت جزو شاعر های درباری...
